Beledigd.

Met stormkracht striemt de wind de regen tegen de ramen, duidelijk is dat het koude gure najaar nu echt zijn entree heeft gemaakt.  Ondanks dat de kachel gezellig brand huiver ik.  Snel neem ik een slok van mijn warme chocolademelk. Onze zoon schurkt even dichter tegen mij aan. "koud hè mam?", zegt hij genietend. Zacht kriebel ik hem even in zijn nek. De kou wordt verdreven door de warmte van het moment.  Een zondagmiddag met zijn allen thuis rond de kachel, de hondjes in de mand allebei met een kluifje.  Hoe simpel is geluk?

Een diep vervaarlijk gegrom maakt acuut een einde aan het idyllische moment.  "Esrah, niet doen"  gilt mijn man automatisch naar onze Duitse herder. "Laat Wobke met rust!"  Terwijl ik van de bank spring en naar de mand loop, glipt Esrah met de staart tussen de benen langs mij heen.  

Op het ergste voorbereid loop ik richting mand alwaar mij twee felle teckel ogen aankijken.  Daar ligt Wobke, haren omhoog, tanden bloot en met de kluif van Esrah tussen haar poten.

Ik draai mij grinnikend om naar Gerard die met een timide Esrah naast zich verbijsterd naar Wobke kijkt.  Teckzilla laat zich gelden.

Wellicht tijd voor een cursus zelfverdediging voor Esrah.  Immers als je als Duitse herder van 20 kilo verliest van een dwergteckel van amper 4 kilo gaat er iets mis.

Bestraffend spreek ik Wobke toe en pak haar de kluif af.  Zwaar beledigt duikt ze onder de stoel om mij vervolgens de rest van de dag niet meer aan te kijken. Terwijl Wobke ligt te mokken op haar onderduikadres likt Esrah mij liefdevol de hand.